BEREKETİNİ GÖR

Her yaz tatilinde olduğu gibi Ahmet dedesinin yanına köye gelmişti. Ahmet’in anne ve babası İstanbul’da devlet memuru olarak çalışan orta halli insanlardı. Yazları Ahmet’i doğduğu yere, Manisa- Akçaköy’e gönderirlerdi. 

Ahmet yazın gelmesini iple çekerdi. Köye gidince dedesiyle tarlaya iner çapa yapardı. Sebze nasıl ekilir, nasıl toplanır, pazarda nasıl satılır, hayvanlara nasıl bakılır hepsini öğrenmişti küçük yaşta. Her gittiğinde de öğrendiklerine yenisini eklerdi.

En çok zevk aldığı şeylerden biri de tarladan topladıkları tazecik sebzeleri pazarda satmaktı. Hava aydınlanmadan yola çıkarlardı. Pazara varıncaya kadar ürünlerin bir kısmını ihtiyaç sahiplerinin kapısına koyarlar, geri kalanlarını da satmak için tezgâha özenle dizerlerdi. Ahmet’ in anlam veremediği bir şey vardı. Erken kalkıp insanların kapısına poşet bırakmak. Küçük olduğu için anlayamadığı bir şey daha vardı. Tezgâhtan her alışveriş yapana dedesi “bereket versin” der onlar da “bereketini gör” diye karşılık verirdi. 

Sahi ya neydi bu bereket? Gözle görülür müydü? Biberde miydi, domates demiydi?  diye merak etti Ahmet. Bütün poşetlere tek tek baktı. Hatta içlerini açtı ama yine bir şey göremedi. Sonra tezgâhın altından paraları aldı. Onlara da baktı ama onlarda da bir şey göremedi.  Tatlı maviş gözleriyle dedesine döndü 

— Dedeciğim bana bereketi gösterir misin? dedi. 

Dedesi tebessüm etti, yanaklarını okşadı Ahmet’in… O masum, merak dolu gözlerinin içine baktı… 

— Bereketi öyle bakınca göremeyiz… Bereket saklanmaz öyle bir yerde. 

— İyice kafam karıştı dedeciğim, bereket nedir ki?

— Çalışırsın çalışırsın, günün sonunda elbette bir şey kazanmak istersin. Tıpkı bizim seninle her gün yaptığımız gibi değil mi? 

— O zaman bereket çalışmak mıdır dedeciğim?

— Yok yavrucuğum, her çalışan kazançlı olmaz.

— O zaman bereket erken kalkmak mı dedeciğim?

— Yok yavrucuğum, sadece erken kalkmakta bereketi getirmez.

— O zaman bereket iyi işler yapmak mı dedeciğim?

— Yavrucuğum, bereket ne sadece çalışmada ne de sadece kazandıklarımızda... Çok çalışırsın az kazanırsın bazen. İki ekmektir eve götürdüğün... Bazen bir kilo elma. Herkes uyurken yola çıkarsın, herkes suya girerken sen güneşin alnında tezgahının başında beklemişsindir…Güneş batarken evine geldiğinde elinde sadece bir poşet. Kimi zaman meyve kimi zaman iki ekmek"

— Herkes evine ekmek almıyor mu dedeciğim?  Bereket ekmekteyse o zaman herkeste bereket mi var?

Gülümsedi dedesi, okşadı parlak mis kokan saçlarını torununun.

— Herkes çalışır, herkes kazanır... Herkes evine ekmek alır yavrucuğum. Lakin kimisi vardır ekmeğini alır yiyemez. Kimisi vardır o ekmek bin çeşit yemekten daha lezzetli olur. O sıcacık evinde yediğin elma ne tatlı gelir insana… İlk defa yemişçesine lezzetli gelir… Bir elmadır o akşam yiyebildiğin sana kalan. Öyle güzeldir ki tadı yavrum, ne güzel çalıştık kazandık bu lezzeti dersin.’’

— Öyleyse bereket güzel bir şey değil mi dedeciğim?

Gülümsedi dedesi;
— Evet yavrum çok güzel bir şey.

Öyle ya… Bereket ne sadece kazandığında ne çok çalışmanda. Ne aldığında ne sadece verdiğinde bereket... Bereket işin temas etmesinde...Her yerin bereket olur kimi zaman... Kimi zaman hiçbir yerde bulamazsın... Ne yediğin lokmada ne uykunda. 

Toprağa atılır, buluttan süzülür, denizde çoğalır bereket. Bazen ocakta kaynayan çorbanın içinde, bazen yoklukta, bazen varlıktadır bereket. 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın amacını amaç edinen gerçeklik ilmidir.  İnsanın daha mutlu ve başarılı olması için deneyimlerden yola çıkarak, stratejiler üreten bir öğretidir. 

 Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

 

 “İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç  değişmedi... Aynadaki kişi... Tek başına neler yapabiceğini keşfet; Yahya Hamurcu