EYVAH KARINCALAR!

Aslı bu yıl ilkokula başlayan meraklı bir çocuktu. Yaşıtlarından birkaç ay küçük olmasına rağmen okula, öğretmenine ve derslere hemen uyum sağlamıştı. Eve gelince önce ödevlerini yapar, kalan zamanında da kitaplarının resimlerine bakarak kendi hikâyelerini kurardı. Okumayı henüz sökememişti ama bu onu durdurmuyor; hayvanlarla ilgili kitaplar özellikle ilgisini çekiyordu.

Bir gün okuldan gelip ödevlerine başlamak üzereyken mutfaktan annesinin telaşlı sesi duyuldu:

“Eyvah, karıncalar! Şeker kavanozunun içine girmişler!”

Annesi böceklerden pek hoşlanmazdı, hele mutfağı onlarla paylaşmak hiç istemezdi. Buna karşılık Aslı, duyduğu sese öyle sevindi ki koşarak mutfağa gitti:

“Yaşasın! Evimize bir hayvan gelmiş. Hoş geldiniz karıncalar!”

Aslı’nın mutluluğu, annesinin panik hâliyle büyük bir tezat oluşturuyordu. Annesi mutfakta oradan oraya koşarken Aslı, o gün öğretmeninden öğrendiklerini paylaşmak için sabırsızlanıyordu.

Karıncalara Yakından Bakmak

Aslı heyecanla anlatmaya başladı:

• “Anneciğim, karınca deyince akla çalışkanlık gelir.
• Bir karınca kendi ağırlığının yirmi katını kaldırabilir.
• Yiyecek ararken yollarına feromon denen bir iz bırakırlar.
• Akciğerleri yoktur; oksijen vücutlarındaki minik deliklerden girer.
• Kulakları yoktur; titreşimleri duymak ve tehlikeyi anlamak için kullanırlar.
• Üstelik iki mideleri vardır!”

Aslı konuşurken annesi karıncaların yuvasını aramak için mutfaktaki her kabı boşaltıyordu. Tam o sırada Aslı ciddi bir soru sordu:

“Anne, biz kardeşimle birbirimizden farklıyız. Peki karıncalar da çocuklarına isim koyuyor mudur?”

Annesi karıncalara bakarak, “Hepsi aynı gibi görünüyor, nasıl ayırt edilsin ki?” dedi.

Peki gerçekten öyle miydi?
Benzemek aynı olmak mıdır?

İşte Aslı’nın masum sorusu, annesinin içinde yeni bir merak kapısı açtı.

Detaylara Yaklaştıkça Değişen Dünya

Aslı uykuya karıncaların eve gelişinin verdiği mutlulukla dalarken, annesi düşünmeye devam ediyordu.
Karıncalar gerçekten “aynı” mıydı?
Aynıysa nasıl iş bölümü yapıyorlardı? Nasıl aile oluyorlardı?

Aslında insanlara uzaktan baktığımızda da “hepsi aynı” görünür: baş, gövde, kollar ve bacaklar.
Ama yaklaştıkça her detay değişir:

• Ten rengi, göz rengi, saçlar…
• Yürüyüş, konuşma, mimikler…
• Neşeli, melankolik, hızlı, yavaş, sabırsız, alıngan, sakin…

Bir resme uzaktan baktığımızda sadece “güzel bir manzara” görürüz.
Yaklaştıkça gövde detaylarını, yaprak damarlarını, dalga renk geçişlerini fark ederiz.
Daha da yaklaşırsak fırça izlerini…

Gerçekler detaylarda saklıdır.
Gördüğünü “normalleştiren” insan, detaylara bakmayı unutursa bilgiyi de kaçırır.

Yeni Bir Sabah, Yeni Bir Merak

Aslı’nın annesi o gece karıncaları evden uzaklaştırmanın yolunu bulamamıştı ama karıncalar hakkında çok şey öğrenmişti. Ertesi sabah kızının yanına gidip gülümseyerek sordu:

“Günaydın Aslı. Sana karıncalar hakkında bilmediklerini anlatmamı ister misin?”

Aynı görünen hiçbir şey aslında aynı değildir.
Dünya, dikkat edenlere kapılarını açan bir ayrıntılar bütünü.
Bir çocuğun merakı, yetişkinlerin gözden kaçırdığı gerçekleri yeniden görmemizi sağlayabilir.

Belki de sadece biraz yavaşlayıp, yakından bakmamız gerekiyordur…

  ""Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın amacını amaç edinen gerçeklik ilmidir.  İnsanın daha mutlu ve başarılı olması için deneyimlerden yola çıkarak, stratejiler üreten bir öğretidir. 

 "Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar. 

 “İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç  değişmedi... Aynada ki kişi...Tek başına neler yapabileceğini keşfet;"

 Yahya Hamurcu