SEN BAŞKASIN, BAMBAŞKASIN...

Çiçekli perdenin kenarından içeriye sızan güneşin sıcaklığıyla uyandı. Yavaşça yatağından kalktı. Çocukların odasına doğru gidip kapıdan ses var mı diye baktı. Sesleri çıkmadığına göre hala uyuyorlar demekti. Elini yüzünü yıkadıktan sonra kahvaltıyı hazırlamaya koyuldu. Mutfaktaki nostaljik görünümlü radyosunu açtı. Çocukluğundan beri radyo dinlemeyi severdi Nesrin. Tomurcuk olan çayını demledi ve sevdiği patatesli yumurtasını yaptı. Nesrin kahvaltıyı hazırlarken çıkardığı seslerden çocukları uyandırmıştı. Hep beraber güzel bir kahvaltı yapmışlardı. Çocuklar kahvaltı biter bitmez televizyonun başına geçmişlerdi. 

 Radyoda eskilerden bir şarkı çalmaya başlamıştı. Şarkıları dinlerken çocukluğu geldi aklına. Ne güzel mutlu bir çocukluk geçirmişti. Bunları düşünürken vaktin nasıl geçtiğini anlamamıştı. 

“Ayy hazırlanmam lazım, yoksa geç kalacağım” dedi saate bakarak.  

Ne tatlı bir telaştı bu. Ne büyük bir nimetti insanın üretimde olması. Severek işine gitmesi. İşi sayesinde hem özgürleşmiş hem de zorluklarını sırtlayabilmişti. O tekstil atölyesi, bu yüzden çok anlamlıydı onun için.

 Telaşla çocuklarla evden çıkmaya çalışırken “anahtarı Halime ablandan alırsın emi annecim? .”.

“Anneciğim akşama kursum var. Unuttun mu.”

“Ah tamam.” dedi Nesrin sevinçle. 

 Nesrin boşanalı üç yıl oluyordu. Boşandıktan sonra baba evine geri dönmüştü. Baba evinde her şeyin eskisi gibi olacağını düşünmüştü. Ama beklediği gibi olmamıştı. Evleri bayağı kalabalıktı. Annesi, babası, iki kız kardeşi, iki erkek kardeşi, kendisi ve iki de çocuk. sekiz kişiydiler. Hiç kolay olmuyordu sekiz kişiyle birlikte yaşamak.  Kısa sürede evdeki herkes Nesrin’ den bir şeyler istemeye, bir şeyler beklemeye başlamışlardı. 

“Abla bir çay demlesene?”

“Abla ben dışarı çıkıyorum temizliği sen yapar mısın?”

“Abla para versene parfüm alıcam?”

“Kızım benim tansiyon hapını getirsene?’

“Kızım şu gömleğimi ütülesene?”

“Anne formamı yıkadın mı?”

“Anne kalem kutum nerde?”

Nesrin her şeyi sırtladıkça onları rahatlatıyordu. Ancak bir sınır koyamadığı için yükü taşıyamayacağı boyuta gelmişti.

Bazı insanlar oldukları yerde yük olmamak için, karşıya kendilerini yük göstermemek için sınırları aşıp onların yüklerini de almaya yeltenirler. Sınırları o kadar aşarlar ki sonunda o yükü taşıyamaz olurlar. Yapamadıkları noktaya geldiklerinde ise karşı tarafın şikayetlerine veya yakınmalarına maruz kalırlar. Bu da onlara çok ağır gelir. Üzülürler ve çok alınırlar. Çıkmaza girmeye başlarlar.  

Nesrin de bu insanlardan biriydi. Bu sebepten dolayı etrafındakilerle ilişkilerinde çok sıkıntılar yaşamıştı. İşler çıkmaza girmişti ve çözüm arıyordu. Tam da böyle bir süreçte iken arkadaşı ona bir seminer önermişti.

Seminer Nesrin’ in hayatını değiştirmişti.  Hayatımızda kendi rolümüzde kalmamız gerektiğini duymuş ve çok etkilenmişti. Bunun için sınırlarımızı korumaya ihtiyacımız vardı. En çok da sevdiklerimizle. Yabancılara zaten belli bir ölçüde yaklaşırız. Onlarla sınırımız bellidir. Ancak insan sevdiklerine karşı, kaldırır o sınırları. Sonra da kendini çıkılmaz bir labirentte bulur. Her cümlede sanki onu anlatıyorlardı. 

Sevdiklerimize tabii yardım etmeliyiz, ama onların yüklerini belli sınırlarda üstlenmemeliyiz. “Bu benim ablam, bu benim erkek kardeşim, bu benim annem, babam, evladım” deyip, onların yapması gereken tüm işleri biz yaparsak, onların sırtlanması gereken yükleri biz yüklenirsek her gün biraz daha şımarmış olurlar.

İnsan, olması gereken dengeyi, önce kendi kendine bozar, sonra da “Neden böyle oldu anlamadım.” der. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki ‘Bedel alan bedel aldığı yere değer vermez’ ...

Nesrin öğrendiklerini hayatına geçirmeye başladıkça işler düzelmeye başlamıştı. İşin en güzel tarafı şuydu, bu olay, kardeşlerinin toparlanmasına da vesile olmuştu. Sürekli onlar için bir şeyler yaparken azar işittiği anne ve babasından son zamanlarda övgüler almaya başlamıştı. Şimdi annesiyle babası onun diğer kardeşlerinden farklı olduğunu da söylüyordu. “Sen başkasın.” diyorlardı.