ERTELEMİYORUM ARTIK ANNE

 - Üstünü örteyim mi kızım?

- Beni düşündüğünü biliyorum anneciğim, lütfen artık hiçbir şeyin üzerini örtme.

- O ne demek kızım şimdi? Sen üşüme diye söyledim...

- Ah canım annem gerçekten artık benim için, kardeşlerim için üzülmeyi bırak.

- Tövbe tövbe. O nasıl söz kızım, bak hiç olmadık bir kaza geldi başına, tek kolunla nasıl idare edeceksin? Omuzuna kadar kırılmış kolunu gördükçe nasıl üzülmeyeyim. Ben sizin hiçbir zaman üzülmenizi….

- Evet anne senin bu konuda ne kadar hassas olduğunu biliyorum. Hiçbir zaman bizim üzülmemizi istemedin. Bunu ben de, diğer iki kardeşim de iyi biliyoruz. Bizim üzüldüğümüzü görüp, sen üzüleceksin diye, biz de hep sen üzülme diye çabaladık.

- Biliyor musun, doktorlar kolumu alçıya alırken neyi fark ettim anne? Aslında kol kırılıp yen içinde kalmamalı imiş. Saatlerce geçer diye bekledim kolumun acısını ama geçmedi. Bir de doktor “neden bu kadar geciktiniz” diye de kızdı.  

- Fark ettim ki ben bir şeyleri ertelemeyi alışkanlık haline getirmişim. Bir sıkıntım olduğunda, bir problemim olduğunda, o problemi ört pas etmeyi, üzerini kapamayı, yok saymayı ne kadar kolay yapabilir hale gelmişim. Gözüm gördüğü halde görmemek için gözümü oradan çekmişim. Böyle yapınca sanki problemi hiç yaşamamışım gibi olacağını düşünmüşüm.

- Ah annem, kolumu alçıya alırlarken canım nasıl yandı bir bilsen. Önce kolumun röntgenini çekip, kırık teşhisi koydular. Sonra röntgen filmine bakarak kırılan yerdeki kemiklerin nerelerde olduğunu tespit ettiler. Ki böylece yanlış yere müdahale edilmemiş olsun. Sonra düzgün kaynayabilmesi, kemikleri yerlerine doğru oturtabilmek için dakikalarca kolumu çekiştirip durdular. En acı verici kısmı burası idi.  Kolum kırıldığı esnada bu kadar canım yanmamıştı. Ve ben olanca gücümle bağırdım. Çünkü o acıyı çekmek zorundaydım ve bunu yaparken elimden gelen tek şey o acıya sabredip, canımın yandığını anlatabilmek için bağırmak zorundaydım. Çünkü artık bundan kaçış olmadığını anlayıp kabullenmiştim. İyi ki çok beklememişim, eğer yanlış kaynamaya başlasaymış daha fazla acı çekermişim.

Bir insan da problem ile karşılaşınca yaptığı şey bu değil mi aslında? Kimisi öncesinde görmemezlikten gelir, göz çeker, kendi kendine geçer zanneder. Kimisi problemi başka yerde arayıp, başka yeri düzeltmeye çalışır. Kimisi de ne kadar canı yansa da problemin asıl kaynağını bulup onu tamir eder. Eskisi gibi olmasa da eski haline getirmek için uğraşır. Tamir ederken de canı yanar belki başta. Oysa insan en son istediği şey canının yanmasıdır. Ama sonrasında eskisi gibi olmasa da çözüm doğrudur.

Benim kolum da hemen düzelmeyecek elbette. Biraz zaman geçmesi gerekli. Bir süre dokunamayacağım, kullanamayacağım. Eskisi gibi kullanabilmem için biraz gecikme olacak.

Kendini hatırlatacak izler taşıyacak mesela kolumun kırıldığı yer. Zaman zaman sızlayacak. Orası için daha dikkatli olmam gerekecek.

Ve ben bunları hatırladıkça daha dikkatli olmaya çalışacağım bundan sonra. İyi ya da kötü dersimi almış olacağım.

 

Bak kaç yaşıma geldim. Hala birileri üzülmesin diye ben de problemleri hep ört pas etmeye çalışıyorum. Mesela eşimin sorumluluklarını çok fazla üzerime almışım. Ya kızım? O okula gidip gelirken zorluk çekmesin diye, babasına her gün araba ile bıraktırıyorum. Kendim otobüsle gidip geliyorum okuluma. Yöneticisi olduğum okulda da durumum farklı değil ki. Sorumlusu olduğum kişilerin görevlerini yapmalarını sağlamak yerine, gece yarılarına kadar tek başıma kalıp çalıştığım zamanlar oluyor. Sırf bir problem çıkmasın ve daha fazla üzülmeyeyim diye. Oysa kolumu alçıya alan doktorun yöntemini kullanmam gerekli imiş. Yani;

·         Önce problemi kabul etmeli,

·         Sonra problem olan yeri tespit etmeli,

·         Sonra can yansa da, nefsime ters gelse de, doğru yöntemi uygulamalı,

·         Sonra iyileşme sürecinde zamana bırakmalıymışım.

Erteledikçe içinden çıkılmaz hale geliyormuş meğer. Kendi haline bırakıldığında yanlış yerden kaynayacak olan kemikler gibi. Sonrasında düzeltmek için daha çok acı çekmek gerekecek.

- Yani anneciğim bu hayatta neyin üzerini örtüyorsak ya yanlış kaynıyor veya kaybedebiliyoruz.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi diyor ki ‘Hiçbir acıyı erteleyerek yok edemezsin’…

 

  ""Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın amacını amaç edinen gerçeklik ilmidir.  İnsanın daha mutlu ve başarılı olması için deneyimlerden yola çıkarak, stratejiler üreten bir öğretidir. 

 "Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar. 

 “İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç  değişmedi... Aynada ki kişi...Tek başına neler yapabileceğini keşfet; Yahya Hamurcu“