MESAJ ALINDI…

Telefonuna baktı Ayten;

“+99 mu? Yine ne olay oldu acaba? Sınıfta bu kadar mesajlaşma olmuş. Çıkmadan iki dakika göz gezdireyim!” diye geçirdi içinden.

Aslında olduğu yerden hiç de ayrılmak istemeyen bir hali vardı Ayten’in. Haftada bir akşam olan üç haftalık eğitim bitmişti ve tadı damağında kalmıştı. Ne kadar da çabuk geçtiğini düşündü. Hem çabuk geçmişti hem de garip bir haz, tamamlanmışlık hissi vardı içinde. “Neyse ki devamı varmış…” dedi mırıldanarak.

Çok sevdiği arkadaşı Sevcan çok ısrar etmişti. Sevcan’a çok güvenir, o ne dese belli ki sonunda iyi bir şey çıkardı. Aslında birkaç yıldır söylüyordu Ayten’e ama o hep; “Canım benim, ben bunları zaten biliyorum” diyerek her seferinde geri çekiliyordu. O  öyle dedikçe, Sevcan’ ın “keşke bilseydin” diyerek susması ona garip gelmiyor değildi. Nasıl bu kadar sakin kalabiliyordu, zaman zaman şaşırıyordu Sevcan’ın o haline.

Bir gün kolundan tutup getirivermişti işte. “Hadi gel. Yola çıkmadan önce benim biraz işim var, sen de o esnada yeni başlayan eğitime misafir olarak katılırsın. Sana anlatmak istediğim şeyi kendin görüp ona göre fikrini bana söylersin.” demişti.

Ne kadar gönülsüz olsa da, Sevcan’ın oradaki işini bitirmesinin ardından beraber şehir dışına çıkacakları için kabul etmek zorunda kalmıştı Ayten. Ama şundan emindi ki Sevcan ona iyi gelmeyecek bir şeyi tavsiye etmezdi.

Ve işte gerçekten ayrılmak istemeyeceği bir hale dönüşmüştü, üç haftalık eğitimin ardından. Hocasını bekliyor bir sonraki eğitime kayıt olmak istediğini belirtmek istiyordu. Hocası onun hala akademiden ayrılmadığını görünce şaşırdı.

- Sen daha çıkmadın mı Ayten’ciğim?

+ Yok hocam benim ufak kızın sınıf whatsapp grubunda o kadar çok mesaj birikmiş ki? Ve çok garip ama tam da sizin anlattığınız konularla ilgili.

- “Artık problemin nereden kaynaklandığını ve çözüm yöntemlerini bir miktar öğrendin nasılsa, buna göre bir hamle gerçekleştirebilirsin değil mi?” dedi hocası.

“Evet hocam olayı anlatayım size. Sınıf öğretmenimiz sınıfta çocukların oturdukları yerlerini değiştirmiş. Kimi veli ‘Neden çocuğum önde oturmuyor?’ diye kızıyor, kimisi ‘Benimki hem kısa boylu, hem gözlüklü tam göremiyor.’ diyor, kimisi öğretmenin adaletli davranmadığını söylüyor. Kimisi ‘Neden benim çocuğum arkada oturuyor!’ diye söyleniyor. Kimi çocuğun ‘Annem yerimin değişmesine çok kızar.’ dediğini anlatıyor.”

“Tam da üç haftadır anlattığınız; insanı tanımak ne kadar da kıymetliymiş meğer. İnsanların farklı algılama ve öğrenme şekillerine sahip olduğunu öğrenince; meselenin en önde oturarak ders dinleme olmadığını anladım. Sadece önde oturarak değil; bazı çocuğun önde oturduğunda derse iyi konsantre olabileceğini, bazılarının orta sıralarda oturduğunda daha iyi dersi algıladığını, bazılarının ise en iyi arka sıralarda derse konsantre olduklarını öğrenince çok farklı tepki vermeye başladım ben mesela. Neden kimisinin bir şeyi dinleyerek öğrenirken, bir diğerinin çizilen şekillerle daha kolay anladığını öğrendiğimde de çok şaşırmıştım. Bir de hocam, bazı çocukların neden bu kadar dağınık ve unutkan olduğunu, ama buna karşın diğer çocukların neden bu kadar derli toplu olup, kendisine yapılan hiçbir şeyi unutmadığının sebeplerini bilmek bende bambaşka bir bakış açısı oluşturdu. Ve bunun gibi ne kadar çok şey varmış meğer insanı kolayca tanıyıp ona göre değerlendirebilmek için.”

“Demem o ki hocam Whatsapp grubunda uzayıp giden bir tartışma olmuş. Şimdi oturup tüm bu bilgileri, hem velilere, hem de öğretmenlerimize anlatmayı çok istiyorum. Ama tabi ki sizin gibi ustaca anlatamayacağım için ilk olarak yapabileceğim en iyi hamle sanırım onları da bu eğitime yönlendirmek.”

“Yeni başlayacak olan bir Kim Kimdir eğitiminiz ve bu eğitimin ilanı var mı hocam? Whatsapp grubundan paylaşayım.”