Ayrıldık Ama Cebimde, Çıkardığım Derslerim Var

 

Hava soğumaya başlamıştı. Ayrılıklarının üzerinden tam üç ay geçmişti, dolu, dolu doksan gün. Ahmet, onu düşünmemek için kendisine ekstra işler çıkarıyordu. Zamanının çoğunu çalışarak geçiriyordu. Birileriyle yan yana gelmekten, topluluklarda bulunmaktan kaçıyordu. Eskiden kalabalıkları ne çok sevdiğini düşündü. Sorulardan, nasihatlerden yorulmuştu. Çok eski bir arkadaşı, ısrarla buluşmak istemiş, onu kıramayıp, buluşmuşlardı.

Arkadaşı eski canlı Ahmet’i karşısında göremeyince, biraz da merakından dayanamayarak sordu;

-Ahmet, ne oldu, siz neden ayrıldınız?

Aklından bir sürü şey geçse de, ruhunun yorgunluğundan, dudaklarından sadece iki kelime çıktı.

-Aile olamadık!

Arabaya yürürken, bu kelimeyi üç kere söyledi. Arkadaşları, yakın çevresi, sürekli bunu dile getirseler de, şu an kendine itiraf ediyor gibiydi. Arabaya binince;

- Acaba biz bunu neden başaramadık? Diye, içinden geçirdi.

Eve vardığında, hemen kendini yatağa atsa da, geç saatlere kadar uyuyamadı. Zihninde dolaşan sorular, onu geçmişe götürdü.

İlk evlendikleri yılları düşünürken, “Aslında o zamanlar, fena değildik!” dedi içinden. Ne oldu da iş buraya vardı diye düşünürken, uzun zamandır, bunları düşünmekten kaçtığını fark etti. Bu akşam, kaçması mümkün olamamıştı. Hatta adeta, düşünce denizinin dibine daldı. Eşinin hiçbir isteğini geri çevirmemişti. Yeri gelmiş evin kadını, yeri gelmiş evin erkeği olmuştu.

Çevresindeki mutlu gördüğü kişilerinin öykülerine dışarıdan bir gözle baktı. Daha önce bakıp göremediği ne vardı? Zihninde sıralanan her soru, yeni soruları da beraberinde getiriyordu. Çevresindeki aile olmayı başarmış kişileri gözünün önüne getirip, ağır çekimde izler gibi detaylandırıyordu.

Mutlu gördüğü insanlar, birbirlerinin ihtiyaçlarını giderirken, sanki bir yarış halindeydiler.

Aile olan kişiler, ilişkilerinde yaşadıkları sıkıntılara, ebeveynlerini dâhil etmiyor, birlikte çözüm üretmeye çalışıyorlardı.

Aile olan kişiler, kadın ya da erkek, ilk öncelikleri kendileri oluyorlardı.

Aile olan kişiler, çok konuşmadan birbirlerinin neyden hoşlanıp, neyden hoşlanmadığını bilerek, uyumlu olmaya çalışıyorlardı.

Aile olan kişiler, “Ben..” ile başlayan cümlelerden ziyade, “Biz…” diye başlayan cümleler kuruyorlardı.

Aile olabilen bir kadın, kocasına; “Canım, aşkım…” derken, erkek de “Buyur Sultanım…” diyerek, onu sahipleniyordu.

Aile olan kişiler, birbirlerinin uzvu gibi bütün olabiliyordu.

Kadın hayatına yalnız devam etmek zorunda kaldıysa, eşiyle deneyimlerini evlatlarına aktarırken; “Olsaydı bu işe çok güzel çözümler bulurdu.” Diyerek, buğulu gözlerle geçmişe dalıp gidiyordu.

Karısını kaybeden adam ise; “Ahh hatun, sen olaydın, bana bakışın, beni ayağa kaldırmaya yeterdi. Allah seni vermekle, aslında beni nasıl da rızıklandırmış.” Cümlesini dudakları titreyerek söylüyordu.

Dışarıdaki kirden, zorluklardan ve kaygı veren hayattan, eve gelince, kendini rahat, huzurlu, hissedeceğin bir ailenin olduğunu bilmek, insanı nasılda mutlu ediyordu.

Hayata sorular sordukça, bazen gördüğü, bazen işittiği, bazen de hissettiği, sahneleri tekrar tekrar yaşadı. Düşündü de düşündü. Eli boş olmanın acısını hissetti. O bir erkek olarak, ne kadar da çok şey yapmıştı. Daha fazla vererek, daha çok mutlu edeceğini zannetmişti. Ama zannettiği gibi olmadı. O verdikçe karşı taraf uzaklaştı. Bir süre sonra, kendi istekleri olmaz hale gelmişti. Sevdiği şeyleri yapamaz olmuştu. Karşısındaki ne isterse, ona göre plan yapılıyordu. Artık bunlar geride kalmıştı…

Yeni başladığı hayatında, “Peki şimdi hayattan ne istiyorsun?” sorusu onu gülümsetmeye yetmişti. Çünkü bunu uzun zamandır hiç düşünmemişti. Bugün onu en çok mutlu eden şey öğrendikleriydi. Acı da olsa hatalarını anlamış, pişman olmuş ve aynı hataları yapmamak üzere kendisine söz vermişti. İlişkiyi korumanın yolu dengeyi korumaktan geçiyordu. Bunun içinse yapılması gerekenleri öğrenmişti.

Belki tekrar bir ailesi olurdu, belki de olmazdı. Mesele gerçeği öğrenmek değil miydi?

İnsan için bildiği yolda yürümek, her zaman bilmediği yolda yürümekten daha rahat, kolay ve konforlu olmuştur. İşte bu sebeple, deneyimsel bilgi çok kıymetlidir. Senden önce bu yollardan geçen birileri varsa, acı çekmeden de öğrenebilirsin!

Yeter ki gerçekle, sahteyi ayırt edebil. Yeter ki modelin gerçek olsun…  

 ""Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın amacını amaç edinen gerçeklik ilmidir.  İnsanın daha mutlu ve başarılı olması için deneyimlerden yola çıkarak, stratejiler üreten bir öğretidir. 

 "Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar. 

 “İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç  değişmedi... Aynada ki kişi...Tek başına neler yapabileceğini keşfet; Yahya Hamurcu“