DENGE BOZULURSA

Ilık bir bahar günüydü. İkindiye yaklaşıyordu saatler. Ceyrana bırakılmış ev sabahın erken saatlerinden beri havalandırılıyordu. Rüzgârdan perdeler dışarı uçuşuyor mis gibi lavanta kokusu evin her yanını sarıyordu.

Handan koltukta bağdaş kurmuş, yorgun vücudunu dinlendirmeye çalışıyor, tertemiz yaptığı evini seyretmeye doyamıyordu.

Beyaz koltuklarının oymasına bakıyor “hala toz kalmış mı?” diye anlamaya çabalıyordu. İçinde bir rahatlama olmuş ama sanki tam da temiz olmamış mıydı?

Baş ucundaki meşe sehpanın pırıl pırıl parlaması gözlerini ışıldattı. Ardından, gözkapakları ağırlaştı. Başı önüne düşünce, bir an sıçradı. “Uykum var,” diye düşündü. Salonun karşı köşesinde duran antika sarı vazoyu bir kez daha inceledi. Evet evet tertemizdi. Sızlayan omzunu ovdu. Hâlbuki doktoru artık herhangi bir şey silkelemeyi, saatlerce evini temizlemesini ona yasaklamıştı. Fizik tedavi görüyor, kolunu dinlendirmesi gerekiyordu. Ama işte o artık her gün saatlerce aynı şeyleri yapmadan duramıyordu.

Gözleri karşı evin penceresine takıldı. Ne kadar da kirliydi. Kendi penceresine tekrar bakıp bir kez daha mutlu oldu.

Handan kocaman kahverengi gözlü, beyaz tenli, siyah saçlı gösterişli bir kızdı.

Mehmet hayatına gireli sekiz yıl olmuştu.

Etrafında isteyeni çok olmuş ama kimseye kanı kaynamamıştı. Kuzeni Gönül onu Mehmet’le tanıştırıncaya kadar evlenmeyi hiç düşünmemişti. Kısa bir tanışma sürecinden sonra hemen evlenmeye karar verdiler.

Mehmet’in daha önce çok kısa süren bir evliliği olmuştu. O evliliğin bitme sebeplerinin başında eski eşinin pek temiz olmadığını anlatmış bu durumdaki rahatsızlığını dile getirmişti sohbetlerinde. Handan’a “senden tek isteğim evini barkını temiz tutman, temiz olman” demişti evlenirken.

Handan zaten derli toplu, düzenli, titiz bir kızdı. Annesi onu özenle yetiştirmişti. “Temizlik zaten benim için çok kolay” diye düşünmüştü.

Altı ay içinde evlendiler. Başlangıçta her şey rüya gibiydi. Mutluluk kendi ellerindeydi. Bunun olmaması için de bir sebep yoktu. Ta ki temizlikte aşırılığa varıp kendi dengesini yitirinceye kadar. Tüm gücünü, zamanını temizlikle geçirinceye kadar. Artık evdeki her şeyi pencereden kollarını incitecek seviyede en az dört kere sayarak silkeleyinceye kadar. Mehmet kapıdan eve girerken kapı girişinde dezenfektan edilene kadar. Eşine şartlar koyuyordu.

Mehmet onu hep daha çok sevsin istedi. Kadınsı bedeller kadının konforudur ama dengede olursa. Bir ölçüsü var güzel olmanın, güzelleşmenin ve güzelleştirmenin…

Hayatta her şey bir ölçüye göre yaratılmıştır. Kadın kendini ve yuvasını dününe göre daha güzel yapar, etrafını temiz tutar ama aşırılıktan kaçınarak. Kazanayım derken kaybeden olmayalım.

Halbuki Mehmet böyle olsun istememişti. Ama sevgisinin koşulsuz olduğunu hissettiremedi eşine.

Handan küçük bir çocuk gibi eşinin ilgisini çekebilmek için ekstra temiz olmaya çalıştı durdu. Mehmet evi tertemiz bulunca ekstra mutlu olduğunu mu gösteriyordu?

Yoksa Mehmet’in mutlu olmasını Handan yanlış olaya mı bağlıyordu? Bunu bir türlü çözemedi Handan’ın ailesi. Handan’a ne söyleseler bu aşırılıklarından vazgeçiremediler. Onun için üzüldüler, kaygılandılar. 

Beynimiz doğası gereği çabaya ve sürekliliğe olumlu tepki verir.

Yani evi toplamak, bulaşıkları yıkamak, çamaşır asmak gibi basit ama düzenli sorumluluklar sanıldığının aksine sadece ev düzeni için değil ruhsal denge için de çok kıymetlidir.

İnsanın yaşadığı alanı sadeleştirmesi, çevresini düzenlemesi iç huzurunu destekler. Ama elbette ki aşırılık boyutunda olmamalı. Kendisine zarar verecek seviyeye getirmemeli.

Hayatın içerisinde her şey zıt tını var eder. Aslında insan mutlu olmak için yapmak istediği şeyleri arttırırsa zıt tına yani mutsuzluğuna sebep olabilir. Aşırılıklar, bağımlılıklar hep dengeyi bozmaktan ortaya çıkar.

Bazen biz sevdiklerimizi memnun etmek için, onların ilgisini takdirini kazanmak için birçok şeyde aşırılıklara, bağımlılıklara gidebiliyoruz. İşte Mehmet temizliği çok seviyor diye Handan çok aşırı temizlik yapmaya başladı. Tek isteği eşinin sevgisini daha da kendinde muhafaza etmekti. Oysaki bu insanı yorar, hayatın içerisinde aşırılaştırır. Biz bir yerde aşırılaştığımız zaman bu durum diğer taraftaki ilişkilerimize de yansır. Artık diğer ilişkilerimizde ne yaşarız? Bu durumda diğer ilişkilerde de dengemiz bozulmuş olur. Mesela aniden sinirlenmeye başlarız, “Temizlediğim yerler kirleniyor.” deriz ve temizlik hayatımızın ana noktası olur. Bütün hayatımız ona odaklı geçmeye başlar. Artık temiz olmayan bir restorana gidemeyiz. Temiz olmayan kişinin evinde yemek yiyemeyiz. Bu davranışlarımızı o kadar arttırabiliriz ki komşumuz bizi çaya kahveye çağırdığında kendi çay bardağımızı alıp götürebilecek duruma gelebiliriz.

Ama bunların hiçbiri birdenbire olmaz. Hayatta her şey yavaş yavaş olur. İnsan yavaş yavaş bozulur yavaş yavaş toparlanır. Bunun için insanın kendisini dengede tutuyor olması çok kıymetli.

Böyle durumlarda; insanın bunu yaparken muhakkak bir yardım alması gerekiyor. Farkındalık oluşturan bir eğitim ya da konusunda uzman birinden danışmanlık almak olabilir. İşte Handan’ın da yolu deneyimsel tasarım öğretisinden geçti. Deneyimsel tasarım öğretisinin söylediği:

Her şey aslında dengede olduğunda bu hayatın içerisinde insan; daha mutlu daha başarılı ve daha kaliteli iletişimler kuruyor. Bilinen bu üç temel amacı biz hayatımıza geçirdiğimizde hiçbir yerde aşırı olmadığımız boyutlarda yaşayabiliriz.

Böylece Handan’ın umutları yeniden yeşerdi. Mehmet ile mutlu bir yaşam sürebilmek için dört elle eğitime sarıldı. Ve dönüşümünü sağladı. Eski sağlıklı, mutlu günlerine yeniden kavuştu. 

 ""Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın amacını amaç edinen gerçeklik ilmidir.  İnsanın daha mutlu ve başarılı olması için deneyimlerden yola çıkarak, stratejiler üreten bir öğretidir. 

 "Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar. 

 “İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç  değişmedi... Aynada ki kişi...Tek başına neler yapabileceğini keşfet; Yahya Hamurcu“