DOĞADAN GELEN İŞARETLER

Emeklilik sonrası bu köy hayatı ne kadar iyi gelmişti Emre Hoca’ya. Tüm meslek yıllarında karşılandığı ortamlarda insanlar, mesleğini bilsin bilmesin, ona hep böyle hitap ederdi. Hatta rahmetli babası bile göreve başladıktan sonra ismini çok az söyler olmuştu. Şimdilerde bu köyde de öyle devam ediyordu. Yoğun bir çalışma hayatı, şehir koşturmacası sonrasında sanki yeniden doğmuş gibiydi bu köyde. Birilerine 55 yaşından sonra yeniden doğduğunu, gençleştiğini söylese kimse ona inanmazdı.

 

Öğretmenlikte geçen yıllarda, insan yetiştirmenin verdiği mutluluğun yanı sıra büyük şehirde yaşamak oldukça zordu. Öğrencilerini 3 erkek evladından ayırt etmeden, her birinin hayata hazırlanıp yetiştirilmesi konusunda oldukça özverili davranmıştı. Genç yaşta okul idaresinde görev almış, hem öğrencilerine hem de öğretmenlerin yaşamına bir şekilde dokunmuştu.

 

Çocukluğundan beri şehirde büyümüş olmasına rağmen hep bir doğaya, toprağa, doğal yaşama özlemi vardı. Toprağı ekip biçmek, ürün almak ne kadar da güzeldi. Meslek hayatı boyunca da odasında renk renk çiçeklerle penceresinin önünü süslemişti. Ara sıra okul bahçesinde de küçük bir alanı ekip biçer, domates salatalığını topladığında herkese ikram ederdi. Aynı zamanda okulda büyük bir akvaryum oluşturmuş, oradaki balıkları ve odasında beslediği muhabbet kuşları ile de hayvanlara olan sevgisini gösterirdi.

 

“İnsan doğanın özü” derdi ve doğadan kopmamak için elinden geleni yapardı.

“İnsanın özü topraktır. Eninde sonunda toprağa döneceğiz. O zaman şimdiden uyumlanalım.” deyip beslediği çiçekler ve hayvanlarla, doğadaki her şeyin birbiriyle uyumlu olduğunu ve insanın doğaya, hayvanlara, tüm canlıların birbirine ihtiyacı olduğunu hep dile getirirdi.

 

Doğaya baktığımızda neler neler görüyorduk. Oysa bir bitkinin yetişmesi ile insanın yetişmesi; bir koyunun, kuşun yavrusunu yetiştirirken gösterdiği çaba insanınki ile hep aynıydı.

Ya da bir karıncanın kış hazırlıkları… Tıpkı insanın yaz sebzeleriyle kışa hazırlanması gibiydi. İnsan doğadan uzaklaştıkça, asıl kendine yabancılaşmaya başlıyordu.

 

Emre Hoca artık anne ve babanın ebeveynlik sürecindeki çocukları ile olan ilişkilerindeki işaretleri, şimdi beslediği hayvanlarda çok daha net görüyordu. Oysa ki yıllarca daha iyi anne baba olabilmenin yollarını arayıp bulmaya çalışmıştı.

Yavrulayan bir koyunun, kuzusunu beslerken onun ihtiyacını görmesi; karnını doyurduğundan emin olduktan bir süre sonra ayaklanıp yavrusundan uzaklaşıp tekrar sürüsünün arasına katılmasında, karşısındaki insanın ihtiyacını anlayarak yeteri kadar yardımcı olması gerektiğini görüyordu. Bir annenin, çocuğunun karnını doyurması için peşinden gezmesini ve ısrarcı davranmasının o çocuğa hiçbir fayda sağlamayacağını çok daha net anlayabiliyordu. Artık torunları için bunları gelinlerine tavsiye edebiliyor, örnek gösterebiliyordu.

 

Liderlik görevini ise sürünün köpeği üstleniyordu. Önden gitmesine rağmen arada duruyor, geride kalanları gözlemliyor ve yetişemeyenlerin yanına gidip onların yetişmesi için havlıyor; sürüden ayrılmalarına izin vermiyordu.

 

Tıpkı bir babanın aile içinde üstlendiği görev gibi… Ailedeki her bir bireyi tek tek gözlemliyor ama çok samimi olmadan, her durumda kararlarını yön veren, danışılan bir otorite olarak hayatlarında yer alıyordu.

 

Karıncalarda çalışkanlık, arılarda görev paylaşımı… Daha nice işaretler vardı doğada. Her bir hayvan insanlığa örnek olabiliyordu.

 

Aile içerisinde ev işlerinde görev paylaşımı ne kadar önemliydi. Çoğu zaman anneler şikâyet ederler, tüm sorumlulukların ve ev işlerinin kendilerine kaldığından dolayı eşlerine ve çocuklarına serzenişte bulunurlardı. Oysa bir kovan içerisindeki arılar arasındaki görev paylaşımı tıpkı bir aile yönetimine benziyordu. Tıpkı bir kraliçe arı gibi, evin yönetimi anneden sorulur; ona destek olan diğer üyeler baba ve çocuk… Herkes üzerine düşen görevi yerine getirdiğinde ortaya bir ürün çıkardı.

 

Herkes petek içinde kendisine ayrılan bölümden sorumludur. Odasını toplamaktan sorumlu olan çocuk, akşam yemeği hazırlamakta malzemeleri almaktan sorumlu baba, sofranın hazırlanmasındaki kız evlat, ekmek almaya giden erkek çocuğu gibi… Tam bir işleyiş, tam bir görev dağılımı söz konusudur. Böylelikle ortaya çıkan güzel bir akşam yemeği, tıpkı her bir arının kendi sorumlu olduğu sınırlı alanlarda topladığı balları biriktirmesiyle bal peteğinin ortaya çıkması gibidir.

 

İnsan sadece doğaya, hayvanların yaşamına baktığında bile bu kadar çıkarım yapabiliyordu. Doğanın verdiği tüm işaretlere bakınca insan, hayatın gerçeği ile ilgili nice bilgiler bulabiliyordu.

 

Kuşundan koyununa, toprağından arısına doğadaki tüm canlılar ne kadar kıymetliydi. Bunu bilerek bir insanın hayvanları koruması, doğayı koruması en büyük sorumluluklarından biri olmalıydı.

 

Emre Bey, yıllar sonra aldığı bu kararla tekrar memnuniyetini ifade ederek:

“İyi ki doğada, iyi ki bu düzende yaşıyorum.” diye her sabah şükrünü dile getiriyordu.

 ""Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın amacını amaç edinen gerçeklik ilmidir.  İnsanın daha mutlu ve başarılı olması için deneyimlerden yola çıkarak, stratejiler üreten bir öğretidir. 

 "Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar. 

 “İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç  değişmedi... Aynada ki kişi...Tek başına neler yapabileceğini keşfet;"

 Yahya Hamurcu