UNUTMAK MI İSTEDİN?

Günün ilk ışıklarıyla uyandı Zeynep. Çakır rengi gözlerini uzun kirpiklerinin gölgesi sarmıştı. Yeni yıkadığı yüzü ıslak; bej bluzunun kolları nemliydi. Elif ona yumuşacık lavanta kokulu havluyu uzatırken eşarbın altından görünen kır düşmüş kumral saçlarına baktı. Yıllar nurlu yüzünde hafif çizgiler bırakmıştı. Yaşı fazla da değildi ama yaşadıkları ona ağır gelmişti. Hafif çökmüş omuzları, muntazam yüz hatlarıyla hala çok güzel görünüyordu.

Gençliğinde çok eğlenceli, albenili bir kızdı. Toplamda faydaya götüren davranışlarıyla herkesi kendine hayran bırakırdı. Ama şimdi eskisi kadar konuşkan ve neşeli değildi.

Zeynep, daha dört aylıkken annesi kızamıktan vefat etmiş o hiç anne görememişti. Baskı anında baş parmağını emer bir çocuk masumluğuna bürünürdü. “Hiç annemi ememedim ya parmağımı emmek rahatlatır” derdi.

Henüz 17 yaşındaydı köyündeki bir öğrencinin kendisini babasından istediğini duyduğunda. “Tamam İstanbul’a gider rahat ederim” diye düşünmüştü. Her köylü kızının hayaliydi şehirde yaşamak.

Çocuklarının en büyüğü olan Elif’e “Ben okuttum babanızı” diye anlatmaya başladı. Zeynep daha lise öğrencisi olan Ahmet’le evlenmiş eşine ve ailesine çok bedel ödemişti. Ailenin gelini değil tüm sülalenin sevdiği kızı olmuştu. Tarlada çalışır, evde çalışır muhteşem sofralar kurar bulunduğu yeri cennete çevirirdi.

Ahmet üniversiteyi bitirince eşini ve çocuklarını İstanbul’a yanına aldı. Aksaray’da küçük bir mahallede yıllar geçmeye başladı. İstanbul da yaşadığı o güzel zamanlarını hiç unutamadı Zeynep. Ahmet; çalışkan, çocuklarını eşini seven dürüst bir insandı. Zeynep’i şehir hayatına alıştırmaya çalıştı. Okuma yazma öğrenmesini istedi. Kızı Elif’in de desteğiyle Zeynep’i okuryazar yaptılar. 

Zaman böylece akıp giderken Ahmet’in adı bir gün sekreteri ile anılmaya başlandı. Ne yazık ki fısıltıların Zeynep’in kulağına gelmesi de uzun sürmedi. Elbette hiçbir şey birdenbire bozulmuyordu. Birdenbire de düzelemezdi. İşaretler kendini göstermiş ama Zeynep ihtimal vermemişti. Zeynep de her insan gibi gerçeği öğrenmenin peşinden koştu. Canını ne kadar acıtsa da gerçeği anlamaya gerçeği bulmaya çalıştı. İnsanoğlu hep gerçeği öğrenmek ister.

Ahmet’in kıyasları değişmişti. Daha eğlenceli gelen sekreter zamanla onu Zeynep’ten kopardı. Ahmet’in istekleri arttıkça yanlışları arttı. İstekleri çoğalıp duyguları aktifleştikçe yanlış üstüne yanlış yaptı. Gerçeği sahte, sahteyi gerçek zannetti. Kendine yalanlar söyledi egosuna uyumlu davrandı. Ahmet ne kadar inkâr etse de gerçekler bir gün ortaya çıktı. Dört çocuklu aile kavga ve gürültülerin içinde buldu kendini. Ne tat kaldı ne bereket o günden sonra. Başında eğlenceli görünen her şey gün geçtikçe Ahmet’in omuzlarına da ağırlık verdi. Ama egosu ağır bastı ve yanlışa devam etti.

Kim eşini paylaşmak ister ki? Herkes gibi Zeynep de paylaşmak istemedi. Ama sonunda diğer kadının varlığını kabul etti. Daha doğrusu evlatları onun kabul ettiğini düşündü. O hep unutmak istedi diğer kadını. İnsan unutan demekti. Belki kendisi de unutabilirdi! Böylece yıllar gelip geçti ama Ahmet sekreterinden vazgeçmedi. Zira o da sekreterine bedeller ödüyordu. Zamanını, parasını, sevgisini ona akıtıyordu. Bedel ödedikçe de sekreterine daha çok değer veriyordu.

Zeynep de dört küçük çocuğunu bırakıp gidemedi. Sevgisiz kaldı. O eski neşeli halleri içinde uçup gitti. Peki neden insan hayatındaki bir kişi için bunları göze alır? Yıllarca bedel ödemiş eşinden vazgeçemez olmuştu.

‘’Düşkünleşen insan güç kaybeder karşısındaki ise zalimleşir”.  Zeynep’in de zalimi Ahmet oldu. Tabii Zeynep durumu kabullenince daha da değer kaybetti. Aralarındaki ilişki evde çocukları için bir araya gelen iki yabancıdan farksızdı. 

Elif, annesinin neşesi biraz yerine gelsin diye “anlat anneciğim o ilk aşkını” diyordu. Daha 17 yaşındayken köylerine gelen bir ilkokul öğretmeninin onu istediğini ama kendisinin Ahmet’i seçtiğini bir kez daha anlattı kızına. Geçmişi çok net hatırlıyor ama yakın zamanı biraz karıştırmaya başlamıştı. Elif “Anneciğim dün sahilde kahve içtiğimiz yere götüreyim mi seni?” diye sorduğunda; boş bakışlarla karşılaştı. “Biz seninle dün kahve içmedik ki “diye lafları geveledi.

Artık her şeyi unutmaya başlamıştı. Geçmişte travma olan bir şeyi unutma isteği çok mu ağır basmıştı? Baş parmağını ağzına götürüp mahzunlaştı.

Elif dün birlikte kahve içerken çektikleri resmi annesine gösterdi.  Onu incitmemeye çalışarak özenle dünü hatırlatmaya çabaladı. Nafileydi tüm denemeleri….

Zeynep derin mi derin bir sisin içindeydi sanki. Düşünüyordu ama hatırlayamıyordu. “Hastalığının ilk aşamaları” demişti doktoru.  “Rabbim anneme şifa ver onun aklına sağlık ver, her şeye sen kadirsin” diye dua etti Elif. Yalnızlık çaresizlik vardı Zeynep’in bakışlarında. Tamiri zor yaraları vardı. Kızı ona kocaman sarıldı. Ahmet’in ona veremediği sevginin hepsini ona bir nefeste vermek istedi….

“Annem bu senin yaşamın ama ben de varım içinde. Bu senin hayatın ama beni de ilgilendiriyor” diye aklından geçirip daha sıkı sarıldı.

Sarıldıkça ona iyi gelmeyi ümit etti.

Ne kadar yakın olursa olsun insan, ne kadar isterse istesin bazen dibinde olana etkisiz kalabiliyor. Çünkü insan kimseyi değiştirme yetkisine sahip değildir.

 

 

 ""Deneyimsel Tasarım Öğretisi" insanın amacını amaç edinen gerçeklik ilmidir.  İnsanın daha mutlu ve başarılı olması için deneyimlerden yola çıkarak, stratejiler üreten bir öğretidir. 

 "Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar. 

 “İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç  değişmedi... Aynada ki kişi...Tek başına neler yapabileceğini keşfet; Yahya Hamurcu“